ภาคอีสาน

ภาคอีสาน

  

    ในภาคอีสานมีลักษณะทำการเกษตรแบบยังชีพ (subsistence) เป็นส่วนมา  คือทำการเกษตรเพื่อที่จะนำผลิตผลมาบริโภคในครัวเรือนของตน  เช่น  ปลุกข้าวไว้กิน, ปลูกฝ้ายไว้ทอผ้า เลี้ยงไหมไว้ท่อผ้า เป็นต้น  การเกษตรส่วนใหญ่จะเน้นที่  การทำนา เป็นส่วนใหญ่  ซึ่งการทำนายังคงใช้แรงงานจากคนและสัตว์อยู่  บริเวณปลูกข้าวที่สำคัญคือที่รายลุ่มแม่น้ำเกษตรกรยังมีการใช้แรงงานไม่เต็มที่ตลอดปี  ในช่วงฤดูแล้งเป็นช่วงที่ทำงานไม่เต็มที่มากที่สุด  เลยต้องย้ายเข้ากรุงเพื่อไปหางานที่นั้นแทน

   ภาคอีสานมีพื้นที่ดินขาดความอุดมสมบูรณ์กว้างขวาง  จึงทำให้ราษฎรได้รับผลตอบแทนที่ต่ำมาก
ในภาคอีสาน  มีการเลี่ยงสัตว์  แบบพื้นเมืองเป็นส่วนมาก  คือ  จะเลี้ยงโคกระบือเป็นฝูงเล็กๆ  ปล่อยให้หากินหญ้าตามไร่นา

  ทรัพยากรแร่ธาตุที่ปรากฏอยู่ในทุกจังหวัดของอีสานคือ เกลือหิน  ซึ่งสะสมอยู่ในดินชั้นล่าง  แต่การขุดมาใช้งานยังไม่ได้ทำกันเลยและแร่เหล็ก, แมงกานีส, ยิบซัม, สังกะสี, ตะกั่ว, ทองแดง  ในจังหวัดเลย

  ทรัพยากรป่าไม้ของภาคอีสาน  จะมีป่าดงดิบในบริเวณภูเขาและลุ่มน้ำและต่างๆ  ที่ความชุ่มชื่นมาก  เช่นป่าแถบจังหวัดเลย, ข่อนแก่น, นครพนม, สกลนคร, นครราชสีมา และอีกหลายจังหวัดที่มี๓เขาป่าเหล่านี้ถูกบุกรุกทำลายอย่างหนัก  เพื่อที่จะทำเป็นที่เพราะปลูกและนำไม้ออกมาใช้
ส่วนป่าแดง, ป่าแพะ, หรือป่าโคกหรือป่าเต็งรัง  มีมากถึง 70-80 % ของพื้นที่ต่างๆ  ในภาค  ซึ่งป่าชนิดนี้จะเจริญเติบโตเร็วในบริเวณที่เป็นดินทราย, ดินกรวด, ดินลูกรัง, ซึ่งเป็นดินที่ไม่อุดมสมบูรณ์และแห้งแล้งในฤดูแล้ง  ลักษณะของป่าชนิดนี้จะเป็นป่าโปร่ง  มีต้นไม้ขนาดเล็กถึงปานกลาง  ไม้มีค่าของป่านี้คือ ไม้เต็ง, รัง, ประดู่, พลวง และพื้นล่างของป่าจะมีหญ้าขึ้นแซมทั่วไป  ป่าชนิดนี้ปัจจุบันมีปัญหาเรื่องการโค่นถางทำลายเพื่อใช้งานเป็นที่เพราะปลูก